Kun je je ogen laten laseren als je diabetes type 1 hebt? Die vraag stelde ik mezelf een tijdje geleden. Ik irriteerde me er steeds vaker aan dat ik elke ochtend eerst een bril op mijn neus moest zetten voordat ik scherp kon zien. Een halfuur later verving ik die bril weer voor lenzen, waarna ik pas echt kon starten met mijn dag. En als ik voor langere tijd van huis was of op reis ging, moest ik altijd een fles lenzenvloeistof, een reservesetje lenzen, mijn bril en een lenzenbakje meezeulen. Het klinkt misschien een beetje overdreven, maar het idee dat ik meteen scherp zou kunnen zien als ik mijn ogen 's ochtends zou openen? Dat leek me fantastisch.
Het vooronderzoek
Maar goed, even terugkomend op de vraag die ik eerder stelde. Kan er, ook bij mij als iemand met diabetes type 1, iets aan mijn slechte zicht gedaan worden? Ik liet het een paar weken geleden onderzoeken bij FYEO, een bekende oogkliniek met meerdere vestigingen in Nederland. Voorafgaand aan het onderzoek moest ik een weekje rondlopen met een bril, vanwege het effect van lenzen op je oogbol. Omdat mijn bril al zo'n tien jaar oud was en ik deze liever niet buitenshuis wilde dragen, mocht ik gratis een relatief goedkope (maar wel mooie) bril uitkiezen bij Charlie Temple. Dat was heel fijn.
Nadat ik een week met die bril had rondgelopen, kon ik naar mijn afspraak in de kliniek. Mijn ogen werden van heel dichtbij bekeken en er werden metingen gedaan aan de hand van verschillende apparaten. De afspraak duurde in totaal zo'n drie uur (inclusief wachttijd) en ik kreeg druppels die mijn pupillen heel groot maakte. Daardoor was mijn zicht tijdelijk wat minder, maar dat trok snel weer bij. Aan het einde van de afspraak kreeg ik de uitslag: ik had geen beschadigingen aan mijn ogen, dus zou ik voor elke behandeling mogen kiezen.
Diabetes type 1 en je ogen laseren
Vanwege mijn diabetes wilde ik voor de zekerheid ook navragen in het ziekenhuis of ik een ooglaserbehandeling zou kunnen ondergaan. Zo'n oogkliniek heeft natuurlijk ook commerciële doelen, dus ik wilde graag advies van een diabetesverpleegkundige en mijn eigen oogarts.
Als je diabetes hebt en je bloedsuikers zijn over een lange periode te hoog, dan kan dat invloed hebben op je ogen. Daarom moeten mensen met diabetes elk jaar naar de oogarts om te kijken of er geen complicaties zijn ontstaan. Is dat wel het geval, dan is het meestal niet mogelijk om je ogen te laten laseren. Omdat ik redelijk 'goed ingesteld' ben had mijn diabetesverpleegkundige geen bezwaar, en mijn oogarts gaf na een extra controle aan dat hij ook akkoord was.
Verschillende soorten behandelingen
Deze blog is niet gesponsord en er er zijn veel meer goede klinieken in Nederland, maar omdat ik meerdere mensen ken die zich bij FYEO hebben laten behandelen, vertrouwde ik deze kliniek het meest. Ze bieden verschillende laserbehandelingen aan en de prijzen verschillen. Je kunt hier meer lezen over de opties. Op basis van het vooronderzoek wordt gekeken welke behandeling het beste bij jou past.
De ReLEx SMILE behandeling bij FYEO
Voor mij persoonlijk was de ReLEx SMILE behandeling de beste keuze. Deze behandeling zou de minste kans geven op complicaties en de meeste mensen kunnen na één à twee dagen weer aan het werk. Hoewel ik ook voor een goedkopere optie had kunnen kiezen, gaf ik toch de voorkeur aan deze behandeling. Ik had ervoor gespaard, wilde niet bezuinigen op mijn ogen en ook niet al te lang vrij hoeven nemen van mijn werk.
De dagen voor de behandeling
Drie dagen voor de behandeling mocht ik geen make-up of lenzen dragen. Ik droeg dus weer even een bril. Eerder had ik al een pakketje ontvangen met een informatieboekje, paracetamols en rustgevende medicatie die ik de avond voor de behandeling (en een uur ervoor) in zou moeten nemen. Dat zou nodig zijn om rustig te worden, maar ook om mijn spieren te ontspannen. De pilletjes maakten me een beetje duf, dus ik kon goed slapen en ik voelde me niet meer zo nerveus. Verder merkte ik er weinig van.
De dag van de behandeling: zo ging het
Donderdagochtend was het zover: de dag dat het zou gaan gebeuren. Ik zou zelf niet mogen rijden, dus bracht mijn vriend me naar de kliniek. Mijn bloedsuikers waren wat aan de hoge kant, maar gelukkig kreeg ik ze na wat extra insuline redelijk onder controle.
Eenmaal aangekomen in de kliniek kreeg ik een haarnetje op en plastic bescherming om mijn schoenen (van die blauwe sloffen die je misschien wel kent van het zwembad). Ik kreeg verdovende druppels in mijn ogen, moest even wachten totdat ze waren ingewerkt en werd daarna opgehaald door de arts. Vervolgens mocht ik op een behandelstoel gaan liggen, werd de bovenkant van mijn gezicht afgeplakt met een soort tape en moest ik naar een groen lampje kijken. Het lasergedeelte was binnen een paar seconden klaar. Daarna haalde de arts handmatig een stukje weefsel weg uit beide ogen. Terwijl hij daarmee bezig was moest ik naar een bepaald punt blijven kijken. Voor mijn gevoel duurde dat een stuk langer dan het laseren, maar het deed gelukkig geen pijn. Na afloop werden mijn ogen gecontroleerd aan de hand van een soort microscoop en werd er een zwarte zonnebril op mijn neus gezet. Ik kreeg een tasje met informatie mee en binnen een paar minuten stond ik weer buiten.
Zoals vooraf was gezegd kon ik niet meteen scherp zien en was het licht buiten veel te fel voor mijn ogen, dus heb ik de hele weg naar huis mijn ogen dichtgehouden. Eenmaal thuis ben ik in bed gaan liggen met de gordijnen dicht, heb ik even geslapen en een paar uur naar een luisterboek geluisterd. Via Storytel had ik vooraf alvast wat audioboeken uitgezocht en gedownload, zodat ik wat te doen zou hebben.
Dagen na de behandeling
Op vrijdag, de dag na de behandeling, mocht ik terugkomen voor een eerste controle. Mijn ogen waren goed hersteld en het zicht was volgens de arts al 100%. Dat ze dat zei vond ik een beetje verwarrend, want dat voelde voor mij niet zo. Het ene moment zag ik heel scherp en het andere weer wazig. Het wisselde nogal. Volgens de arts werd dit veroorzaakt door wat vocht in mijn oog én doordat je hersenen een tijdje moeten wennen aan het nieuwe zicht. Dit zou volgens haar de komende dagen steeds beter worden.
In de eerste week moest ik vier keer per dag mijn ogen druppelen met drie verschillende vloeistoffen (kunsttranen en twee soorten antibiotica om een infectie te voorkomen). Omdat ik na elke druppel steeds vijf minuten moest wachten, was ik er wel even mee bezig, maar mijn ogen voelden daarna meteen minder droog aan.
's Nachts moest ik een soort skibril op die ik mee had gekregen, zodat ik niet in mijn ogen zou gaan wrijven. Dat lag niet heel erg lekker, maar ik wilde het risico niet lopen en heb 'm de eerste paar nachten toch maar opgehouden. Ook zou ik de eerste twee weken geen make-up mogen dragen en moest ik drie dagen wachten voordat ik weer mocht douchen en mijn haar wassen. Om te voorkomen dat er water of zeep in mijn ogen zou komen heb ik dit de eerste keer gedaan met een duikbril. Dat ging prima!
Ben ik tevreden?
Voor mijn werk kijk ik heel veel naar een beeldscherm. Ik ben denk ik iets te snel weer uren achter mijn laptop gaan zitten, waardoor mijn zicht een week later nog heel wisselend was en niet helemaal scherp. Ik merkte dat ik daardoor sneller moe werd, maar dat vond ik niet heel gek of onverwachts. De dagen daarop werd het steeds beter en nu we zo'n drie weken verder zijn gaat het helemaal goed. Ik zie superscherp (alleen in het donker of bij felle lampen is het af en toe iets minder, maar dat moet binnen een paar weken ook bijgetrokken zijn) en ben heel blij met mijn keuze. Ik had dit veel eerder moeten doen!
Disclaimer: in dit artikel beschrijf ik mijn persoonlijke ervaring met de ooglaserbehandeling die ikzelf heb ondergaan. Deze post is niet gesponsord en het is geen advies. De mogelijkheden verschillen per persoon en kliniek, dus laat vooral onderzoeken wat er voor jou mogelijk is!
Comentarios